Expo van 16 mei tot 16 juni 2008 haar gezicht beneveld als van een maan die men zeer van op afstand vermoedt met walen en kloven en ongevaarlijke kraters haar gezicht in een oase eindelijk tot rust geen angst meer geen spijt niets dan het reiken naar wat heden nog rest zoetgoed op komst od de nabijheid van iemand die haar ze weet niet van waar zo vertrouwd is haar gezicht een zo zachte glooiing bijna niets lijkt nu mateloos veel wist niet dat het leven zo onvervalst en zo simpel met zo weinig toch telkens weer sprankels Rose Vandewalle uit: Verwaaid, De Oostakkerse Cahiers http://www.deoostakkersecahiers.blogspot.com/

HET STILLE PAND

HANS BEERS