Stelt u zich even een dertienjarige jongen voor die ijverig alles leest wat er van Lucienne Stassaert verschijnt. Jaren later zou hij aan een proefschrift werken over “Een kleine zeeanemoon”, toen - we schrijven 1976 - haar recentste boek. Het was rond die tijd dat ik haar ontmoette op een feestje in Antwerpen en wat later werd uitgenodigd bij haar thuis. Wat een gesprek moest worden over het proefschrift, groeide uit tot veel meer. Ik kwam regelmatig op bezoek bij Lucienne. Boeken en muziek werden uitgewisseld. Ze nam me mee op sleeptouw naar vernissages en voorstellingen en ze leerde mij het Antwerpse nachtleven kennen. Begin jaren 80 werkte ik in een galerie in Antwerpen. Toen het appartement boven Lucienne vrijkwam, nam ik er mijn intrek. Vanaf dan kon ik haar publicaties en haar werk als beeldend kunstenaar van nabij volgen. Jaren later organiseerden we een retrospectieve van haar schilderijen en tekeningen - het werd een van de meest succesvolle exposities in onze toenmalige galerie. Lucienne heeft mij niet alleen gestimuleerd tot het publiceren van mijn eerste dichtbundel; zij was van in den beginne mijn mentor aan wie ik op literair vlak zowat alles te danken heb. Maar er is meer: deze grote en veelzijdige dame is een vriendin voor het leven geworden. Al jaren verkondigt ze na elke publicatie: “Dit was mijn laatste bundel, nu publiceer ik niet meer”. Maar ze blijft schrijven, vertalen en schilderen. Het zegt veel over de passie en de bezetenheid waarmee ze werkt - en dat op haar 85ste. In het najaar van 2021 verschijnt een nieuwe dichtbundel, “Nabeelden” en het vierde deel van haar memoires/dagboeken: “Souvenirs IV” (dagboek 2018-2020)”. Roger Nupie