Steden. Vele liepen we plat, ver weg en dichtbij. Brugge-die-Scone. Maar toont Brugge vandaag niet haar ware gelaat, dat van een spookstad, grachten en stegen dichtgeslibd doodgebloed, gebouwen als kerkers, de tover van trapgevels en torens verloren? Of heeft het verleden diepe groeven in huid en hart gegrift? Niemand die nog naar me luistert, zelfs jij gedraagt je als een vreemde. Je hoort me niet. Ik herken jou niet. Wat heeft de tijd toch aangericht? Toont mei zich op z’n allermooist, fluitenkruid en klaproos wuivend langs de spoorwegberm, je merkt het niet, ontglipt me telkens weer. Hoe kan ik opnieuw bij je komen? Hoe kan ik je nog raken?